27 december 2018

Hacienda Nápoles: van boevenoord naar pretpark

Ooit was het ’t landgoed van de mythische drugsbaron Pablo Escobar, maar tegenwoordig is het een dierentuin én waterpretpark; Hacienda Nápoles. (Bekijk ook de video onderaan dit artikel).

Een kwart eeuw na z’n dood in 1993 is drugsbaron Pablo Escobar nog altijd wereldberoemd. Het laagje stof dat op het aura van de beruchte crimineel was gedwarreld is door de populaire Netflix-serie Narcos er stevig afgeblazen. De diverse Escobar-tours in en rond Medellin worden overspoeld door toeristen. Het ‘Narcoturismo’ is echter een doorn in het oog van de Colombiaanse overheid en de recente sluiting van het Pablo Escobar-museum – gerund door z’n broer Roberto – geeft daar uiting aan.

Nieuwe toekomst

Dat het afrekenen met het verleden geen makkelijke opgave is, blijkt ook bij Hacienda Nápoles. Het voormalige landgoed van de drugsbaron is tegenwoordig een waterpretpark en dierentuin. Wie na een dagje Hacienda Nápoles het park uitrijdt, botst haast tegen een levensgroot bord op. Daarop staat de lezen dat nadrukkelijk afstand neemt van de ideëen en erfenissen van de oud-eigenaar. ‘Op naar een nieuw Colombia’, is de ondertoon.

Vliegtuigje

Toch koos men er niet voor om het pretpark een nieuwe naam te geven. Sterker nog, bij de entree rijd je onder de oude witte boog door waarop het originele eenmotorige vliegtuigje van Escobar als trofee prijkt. Hij maakte er in de jaren zeventig zijn eerste drugsvlucht mee naar de VS. Ook de bestemming van het park is deels gebleven zoals Escobar die voor ogen had: een dierentuin. In de privé-zoo van Escobar stonden toen onder meer nijlpaarden, struisvogels en olifanten en ook nu zijn die dieren van de partij. Het kart-circuit, een oldtimer collectie, een heuse stierenarena en een privé vliegveld zijn tegenwoordig verdwenen.

Per auto

De gemeente Puerto Triunfo had na Escobars dood best wat ruimte om te vullen. Diens landgoed was immers twintig vierkante kilometer groot. Hacienda Nápoles is als attractiepark nog altijd immens, waardoor je het beste met de auto het pretpark betreedt. Van de genoemde boog met vliegtuig naar de ticketkiosk is het al een flink stuk rijden en bovendien is het van dierenwereld naar dierenwereld steeds een paar honderd meter. Bovendien is het er heet. In de decembermaand als wij er zijn, geeft de boordthermometer van de auto 93 graden Fahrenheit aan: 34 graden. In januari – hoogzomer – stijgt het kwik niet zelden naar 40 graden, naar het schijnt.
Al krijg je bij de entree een plattegrond mee, het rijden door het park geschiedt in de praktijk door middel van bordjes. Wij zoeken eerste de nijlpaarden op, maar die zijn in de ochtendhitte niet erg actief. In het hoekje van het meer steken er twee hun kruin en ogen boven het water uit. Verderop bij de leeuwen en tijgers hetzelfde verhaal: weinig tot niets te zien. Pas na vieren – als het koeler wordt – worden zij actief.

Olifanten

Bij de olifanten hebben we meer geluk. Twee staan er te bakken in de zon en ze verkoelen zich door zand over hun rug te strooien. Net als alle dieren in het park hebben ze flink de ruimte, want de percelen zijn gigantisch. Alle dieren staan overigens wel achter hekken of omheiningen, want hoewel je met de auto het park doorkruist, een safaripark is Hacienda Nápoles niet.

Kop in ’t zand

Halverwege het park staan er wel wat dieren vrij. Het zijn ezels, geitjes en struisvogels. De struisvogel – met kaalgepikte kont – maakt een wat verstrooide indruk. De weerspiegeling van onze auto’s maakt dat hij met z’n snavel de carrosserie verkent. Snel maar weer de auto in.

Waterpret

Bij het volgende paviljoen parkeren we de auto en gaan we ter voet verder. Er is een vlindertuin en daar tegenover het eerste waterpretpark. De eye-catchers: een gigantisch waterval, waterspuwende olifanten en een glijbaan waarbij je je in banden naar beneden stort. Gezien de hitte is het een erg aanlokkelijk idee om de zwembroek aan te trekken, maar we zijn met de kids en die gaan nóg liever naar de dino’s toe.

Dino’s

Die brullen je van ver al tegemoet. En ze bewegen. Dichtbij durven de kinderen in eerste instantie niet te komen. ‘Zijn ze echt, papa?’ vraagt dochterlief. Je zou het haast geloven. Her en der hangen televisies waarop de film Jurassic Park speelt. Het is het eerste deel, uit 1993. Precies het jaar waarin Pablo Escobar het leven liet. Zou hij de film toen gezien hebben, had het hem zo maar kunnen inspireren tot z’n eigen dinoshow. Helemaal in lijn van de kartbaan, exotische zoo en stierenarena.

Zwemmen kan ook hier. De dino-‘grot’ is naast een tweede zwemparadijs gelegen. Wij gaan echter lunchen en doen een siësta. Om na na vieren nog één keer het park door te rijden. De katachtigen zijn inmiddels wakker en grommen ons tevreden toe.

Hacienda Nápoles: het bezoeken waard?

Hacienda Nápoles ligt in Puerto Triunfo, zo’n drie uur rijden vanaf Medellin. Vanaf Bogotá is het zo’n vier uur rijden, maar dan moet je wel de Ruta del Sol nemen. Wie binnendoor rijdt, doet er al snel twee uur langer over. Gezien de reistijden vanuit beide toeristenlocaties is het geen bestemming voor één dagje. Gelukkig is er in de buurt van Hacienda Nápoles genoeg te doen. Maar daarover hieronder meer. Als dierentuin is Hacienda Nápoles geen must. Hoewel de dieren flink de ruimte hebben, kun je voor olifanten, apen en tijgers ook naar Blijdorp of Artis. En dan op een dag dat het niet hoogzomer is. De verschillende waterpretparken zijn wel behoorlijk spectaculair en leuk genoeg voor een dagje waterpret voor jong en oud. En de dino-show valt goed in de aarde bij kinderen.

In de omgeving

Op zo’n 25 minuten rijden van Hacienda Nápoles heb je de canyon van Rio Claro. Een natuurpark waarin je tussen de bergen in een brede snelstromende rivier vindt. Langs de rivier loopt een wandelpad dat uitnodigt voor een hike. Je kunt ook wildwatervaren en tokkelen (langs een kabel van bergwand naar bergwand over de wild kolkende rivier roetsen). Ook kun je blijven slapen in het hotel van het natuurpark.

Je kunt in de omgeving van Hacienda Nápoles ook op andere plekken hiken. Er zijn grotten om te bezoeken en watervallen.

Eveneens om met de auto te doen: een bezoekje aan de uitkijktoren van Puerto Triunfo. Het uitzichtpunt heeft wel iets weg van een vuurtoren en vanuit hier heb je een prima uitzicht over de uitlopers van de Magdalena rivier.

Slapen en eten

Wij sliepen in Aldea Plaza Hotel in Doradal, zo’n 1,5 kilometer van Hacienda Nápoles. Hoewel het dorpje wat chaotisch aandoet – de doorgaande weg is omringd door luide open bars, restaurants en souvenirwinkels – ligt het hotel op een heuvel in een mooi wijkje dat ook wel ‘klein Santorini’ wordt genoemd. De huizen zijn immers allemaal wit geschilderd en de vele doorgangetjes en trappetjes geven je het gevoel even in Griekenland te zijn neergestreken. Alleen een rustig kabelende zee ontbreekt. Aldea Plaza Hotel krijgt op booking.com een 8.4 en ook wij hebben er goed geslapen. De kamers zijn schoon en voldoende ruim en modern. Op de kamers is geen internet, maar in de lobby wel en het internet is voldoende snel. Fijne bijkomstigheid is het zwembad voor een heerlijke duik na een dagje te hebben rondgesjokt in de warmte. En voor wie een kamer heeft aan het zwembad – net als wij – tot 22.30 uur is het open. In het restaurant kan worden ontbeten (recht toe recht aan ei, arepa, fruit), maar lunch en diner worden niet geserveerd. Slimme locale ondernemers springen daar echter handig op in. Op het pleintje voor het hotel strijken ’s avond drie aardige meiden neer die prima kip en hamburgers op de barbecue leggen. Een pizza bestellen via de receptie kan echter ook.